“Wat? Leer je Latijn? Maar waarom dan? Wat wil je ermee doen? Niemand spreekt het nog!” Als ik vertel dat ik een cursus Latijn als levende taal volg, kijken mensen me altijd aan met een mengeling van fascinatie en “wat een rare kwibus!” in hun ogen. Want waarom zou je anno 2016 nog Latijn willen leren?

Het Latijn heeft al jarenlang een mysterieuze aantrekkingskracht op mij. De afgelopen 10 jaar heb ik dan ook verschillende pogingen gedaan om Latijn te leren, maar die strandden na een paar maanden altijd weer vanwege het rijtjes stampen.

Voor wie niet bekend is met het Latijn: anders dan in het Nederlands, kun je in het Latijn aan de uitgangen van de woorden zien welke functie ze vervullen in de zin (onderwerp, lijdend voorwerp enzovoort). Een simpel voorbeeld: ‘De jongen geeft het meisje een kus’ wordt in het Latijn: ‘Puer puellae osculum dat’ (letterlijk: ‘de jongen aan het meisje een kus geeft’). Zou het meisje de jongen een kus geven, dan moet je in het Nederlands de woorden verplaatsen (‘het meisje geeft aan de jongen een kus’), maar in het Latijn kun je de woorden (in theorie) op hun plek laten staan en hoef je alleen de uitgangen te veranderen: ‘Puero puella osculum dat’ (aan de jongen het meisje een kus geeft). Je kunt dus husselen wat je wilt, het zal niks veranderen aan de betekenis van de zin.

Fantastisch, dat gepuzzel! Maar volgens de meest gebruikte methode moet je deze uitgangen eerst wel even uit je hoofd leren, voordat je kunt ontcijferen wat er staat (urgh). Gelukkig is er ook een alternatief: Lingua Latina Per Se Illustrata van Hans Ørberg. Volgens die methode leer ik sinds twee jaar Latijn: met een leerboek waar alleen maar Latijn in staat, een leraar die zo veel mogelijk Latijn spreekt (en góed ook!) en door zelf zo veel mogelijk Latijn te spreken en luisteren. Dat is tenslotte de beste manier om een nieuwe taal te leren.

Voor een slechthorende zoals ik, is dit wel een extra grote uitdaging, want zei de leraar nou ‘poculum’ of ‘boculum’? En leg ik de klemtoon wel goed? Bovendien vergt het een behoorlijke luisterinspanning van mij, want ik moet de eerste schrijftolk die Latijn kan tolken nog ontdekken.

Om, tot slot, terug te komen op de vraag die ik stelde in de inleiding: waarom zou je anno 2016 nog Latijn willen leren? Heeft dit nut? Absoluut, maar daar zijn genoeg andere artikelen over geschreven. Wat mij betreft doet die vraag er werkelijk niet toe en gaat het er alleen maar om dat ik het ontzettend leuk vind. En dat alleen al is voldoende reden om ermee door te gaan. Dan maar een rare kwibus. Want zoals een kennis eens zei: zijn wij allen niet rare kwibi*?

*het meervoud van ‘kwibus’ zou in het Latijn ‘kwibi’ zijn.